970. Kıyâmet günü ben Peygamberlerin imamı ve şefa-at sâhibiyim. Bunu iftihar için değil, tahdis-i nimet için konuşuyorum. (İhya C. 4 S. 946)

971. Ben Âdem oğullarının efendisiyim, bununla ifti-har etmem, kendisi için yer ilk yarılacak (kıyâmette yer-den ilk çıkacak) olan benim, ilk şefâat edecek ve şefâati kabul edilen benim, Liva’ül Hamd Sancağı elimdedir, Adem ve ondan sonra gelen herkes bu sancağın altında-dır. (İhya C. 4 S. 946)

972. Her Peygamberin makbul bir duâsı var; ben duâmı âhirette ümmetime şefâat için bıraktım. (İhya C. 4 S. 946)

973. Ümmetimden yalnız bir kişinin şefaatiyle Rabîa ve Mudar kabîlelerinden daha çok kimseler cennete girer. (İhya C. 4 S. 949)

974. Kıyâmet günü Adem A.S.’a: “Kalk, şefâat et” denir. O da kalkar, kabîlesine, ehl-i beytine ve amelindeki kuvveti nispetinde bir veya iki kişiye şefâat eder. (İhya C. 4 S. 949)