398. Kişinin en helâl yiyeceği, el emeği ve meşru alış verişten kazandığıdır. (İhya C.2 S.163)

399. Helâl yemek ye, duân kabul olsun. (İhya C.2 S.235)

400. On kuruşa elbise alan kimsenin parasında bir ku-ruş haram bulunsa, o elbise üzerinde oldukça namazı kabul olunmaz. (İhya C.2 S.236)

401. Alış veriş ederken, alacağını isterken ve borcunu öderken kolaylık gösterene Allahü Teâlâ rahmet etsin. (İhya C.2 S.193)

402. Yalan yemin, malın sürümünü artırırsa da kazan-cın bereketini giderir. (İhya C.2 S.196)

403. Üç sınıfa Allahü Teâlâ kıyâmet günü rahmetle bakmaz. Kibirli fakir,  verdiğini başa kakan ve yemin ile mal satan... (İhya C.2 S.196)

404. Bir malı kusurunu söylemeden satmak kimseye helâl değildir. (İhya C.2 S.196)

405. Allah’ım yardımı birbirine hıyânet etmeyen iki ortak üzerinedir. Hıyânet ettiklerinde yardımı kaldırır. (İhya C.2 S.196)

406. İbâdet on cüzdür; dokuzu helâl nafaka aramaktır. (İhya C.2 S.239)

407. Allahü Teâlâ abdestsiz namazı ve hırsızlıktan alınan mal ile verilen sadakayı kabul etmez. (İhya C.2 S.343)

408. Allahü Teâlâ’nın en çok buğzettiği âlimler, âmir-leri ziyârete gidenlerdir. (İhya C.2 S.352)

409. Âmirlerin hayırlısı ulemâyı ziyâret eden, âlimlerin de en şerlisi âmirleri ziyârete gidenlerdir. (İhya C.2 S.352)

410. Âlim ilmiyle Allah rızâsını murat ederse ondan her şey korkar. Fakat ilmiyle dünyalık yığmayı kast eder-se, kendisi her şeyden korkar. (İhya C.2 S.360)

411. Allah’ım kötüleri bana ikram ettirme ki, kalbim onlara meyletmesin. (İhya C.2 S.369)

412. Okuyucular (âlimler) âmirlere meyletmedikçe bu ümmet Allah’ın himâyesindedir. (İhya C.2 S.372)